پنجشنبه ۱۳ مهر ۱۴۰۲ برای پیاده روی به پارک گفتگو رفتم. در پایان پیاده روی سری زدم به بالای پارک گفتگو، جایی که قرار بود در آنجا باغ گیاهشناسی تهران شود، جایی که تفاهم نامه‌اش در دوم خرداد ۱۴۰۰ بین دانشگاه تهران و شهرداری امضا شده بود و اولین نهال‌های شروع به کار توسط شهردار و رئیس دانشگاه کاشته شد.
از باغ گیاهشناسی تا کودکان کار افغانستانی
ولی معاونان دوشهردار بدون هیچ دلیلی در اواخر دوران شهرداری آقای حناچی (آقای مجتبی یزدانی) و در دوران شهرداری آقای زاکانی (آقای جلال بهرامی) از امضا کردن قرارداد آن – علیرغم امضای دانشگاه تهران و موافقت‌های هر دو شهردار و مصوبه شورای شهر- سر باز زدند. هر کاری که می‌توانستم انجام دادم و گویا دست یا دست‌هایی پنهان و شاید خباثتی جلوی کار را گرفت.
دگر امید چندانی به تغییر ماجرا، حداقل در دوران مدیریت فعلی ندارم، چون نه در هر دو دستگاه انگیزه ای برای باز شدن گره این کار نیست. شاید اولویت آقایون چیزهای دیگری است و ممکن است برای آن محل نقشه‌های دیگری در کار باشد. برای من که دو دهه عمرم را سر این پروژه گذاشته بودم، شکست آن دردی است که تا مغز استخوانم را می‌سوزاند.
از اینها غمناک تر، من به شوق باغ صدها نهال کاشتم، سفرهای زیادی برای جمع آوری بذر و نهال به جاههای مختلف ایران انجام دادم، از کشورهای مختلف گیاه و بذر آوردم، کلی نیرو – علیرغم نداشتن پول – بکار گرفتم و یا حقوقشان را از جیب دادم و یا اصلا ندادم.
