تاب آوری اجتماعی روزمره چیست؟

تاب آوری اجتماعی روزمره چیست؟

سوگواری، فقدان، آسیب و جراحت و نیاز به تاب آوری اجتماعی روزمره
Mourning, Loss, Harm and Injury and, the Need for Everyday Social Resilience

تاب آوری اجتماعی روزمره: رنجی که برخی افراد متحمل می شوند فوق العاده است. من اخیراً در مراسم تدفین مرد جوانی شرکت کردم که به دلیل عوارض ناشی از دیابت و اعتیاد به الکل فوت کرد. او ۴۵ ساله بود. او تنها با چند دوست که مرتباً با او تماس می گرفتند در ارتباط بود و نهایتا درگذشت. وقتی برای اولین بار او را در سن ۱۶ سالگی شناختم، او الگوی اعتماد به نفس و موفقیت بود. همانطور که برخی می گویند، “او دنیا را زیر پای خود داشت”. اما زندگی همیشه آنطور که در فال ها پیش بینی می شود پیش نمی رود. زندگی بیشتر شبیه فیلم درهای کشویی است.

زندگی قابل پیش بینی نیست، جهان محل خطاپذیری، فناپذیری و حرکت است. برای دوست جوان من، همه چیز آنطور که برنامه ریزی شده بود تمام نشد. مسیر زندگی چرخید، فرصت ها از دست رفت، همه چیز از هم پاشید و فشارها او را به مکان های غیرقابل پیش بینی هدایت کرد.

رنج او بسیار زیاد، پنهانی و به اندازه ای بود که کسی نمی توانست تحمل کند. در پی از دست رفتن او، با صد نفری که داستان ها و احساسات خود را به اشتراک می گذاشتند، بسیاری از شوخ طبعی و هوش او صحبت کردند. می توان چنین جامعه عظیمی از حمایت کنندگان را داشت و همچنان احساس تنهایی کرد! این موضوع بی شباهت به داشتنِ هزار دوست در شبکه های اجتماعی و نزدیک نبودن به انسانها نیست. برخی حتی از دست دادنِ همدلی، جامعه و معنامندی را به عنوان یک “اپیدمی در تنهایی” توصیف می کنند.Mourning, Loss, Harm and Injury and, the Need for Everyday Social Resilience

در میان رنج، همه ما به تاب آوری اجتماعی روزمره نیاز داریم. در رنجی که هیچ کس واقعاً نمی‌تواند بداند یا هضمش کند، ما به پیام‌های «خودت را جمع کن»، «به عقب برگرد»، «سخت‌تر باش»، «آمادگی ذهنی» یا هر چیز عامیانه دیگری نیاز نداریم.

در قالب تلاش های فردگرایانه، افرادی که در رنج و عذابِ آسیبهای اجتماعی غوطه ور هستند نیاز به متخصصانی ندارند که در مورد اینکه چگونه بیماری روانی یک «خطر» است و یا در مورد رنج خود برای آنها سخنرانی کنند. چنین سخنرانی های پوچی همانند این است که به کسی بگویید صندلی های عرشه کشتی تایتانیک را مرتب کند و همه چیز به خوبی خاتمه می یابد.

بیشتر مواردی که در ریسک و ایمنی به عنوان توصیه های تاب آوری مطرح می شود، ارزان و فاقد همدلی است. این را می توان از صنعتی انتظار داشت که به ندرت از خود به عنوان فرآیند کمک و مراقبت صحبت می کند، علیرغم اینکه کلمه “حرفه” را سپر قرار می دهد یا به عبارتی حرفی ای بودن را به رخ می کشد.تاب آوری اجتماعی روزمره

چیزی که مردم در میان رنج نیاز دارند این است: بدون موعظه، بدون سخنرانی و بدون نصیحت. کلید کمک گوش دادن واقعی است. این نوع گوش دادن منحصر به فرد است و بسیار موثرتر از شنیدنِ صحبت های دیگری است. این سمت و سو برای ارتباط و حضور نیاز به مهارت و تجربه فوق العاده ای دارد. راجرز این را «حضور» نامید.

هیچ جایی در دنیا، برنامه های درسی ایمنی در سطح جهانی وجود ندارد که بخواهد این را در دانشِ ضروری برای افراد، ایمنی در نظر بگیرد. چنین کمک و گوش دادن ها جایی برای نفس در ترکیب ندارد. این نوع جهت گیری در قالب برچسب هایی همچون «کشیش»، «وزیر»، «مشاور» یا «روانشناس» صدق نمی کند. Ego هرگونه تلاش برای کمک را غیرفعال می کند.

در محل کار، وقتی مردم در رنج هستند، می دانند با چه کسانی شریک شوند و چه کسانی را نادیده بگیرند. کسانی که مغرور، خود محور و مظهر قدرت هستند، بدون توجه به لفاظی های معنا نادیده گرفته می شوند. وقتی همه چیز به شما مربوط است نمی توانید به کسی کمک کنید.

تاب آوری اجتماعی روزمره، زندگی در هستی

اخیراً کتاب خوبی در مورد سوگواری جان لنون خواندم، بیوگرافی جالبی که درد و رنج او و انگیزه موسیقی، هنر و حضور او در جهان را نشان می‌دهد. گاهی اوقات بهترین افرادی که با ما از حیث “حضور” کمک خواهند کرد، کسانی هستند که می دانند چگونه با ما سوگواری کنند.Mourning, Loss, Harm and Injury and, the Need for Everyday Social Resilience

در واقعیت، اکثر مردم حتی در شرایط بحرانی به دنبال مشاور یا کشیش نمی روند. آنها حتی به دنبال متخصص هم نیستند، بلکه به دنبال افراد متواضعِ قابل اعتمادی هستند که می دانند چگونه حضور یابند، کمک کنند و گوش دهند. این همان چیزی است که در تاب آوری اجتماعی روزمره، زندگی در هستی مورد بحث قرار می گیرد.

یک چیز مسلم است، و آن این است که هیچ کس در هر شکلی از رنج یا از دست دادن، هرگز با کسی که صفر و صد و کمال را موعظه می کند مشورت نمی کند. ایمنی= صفر صنعت را از تبدیل شدن به منبع آسایش، مشاوره و اعتماد ناتوان می کند.

چگونه می توان در از دست دادن با دیگران سوگواری کرد در حالی که به از دست دادن اعتقاد ندارید؟

در تاب آوری اجتماعی روزمره (یا به عبارتی Everyday Social Resilience)، ما افراد، جامعه و حضور مورد نیاز خود را پیدا می کنیم. غالباً این موضوع در خانواده یا افرادی از نزدیکانِ ما صدق می کند که ما را بهتر می شناسند، هر روز ما را بیشتر می شناسند و به طور شهودی موج تاب آوری را می شناسند.

مراقبت های شبانی (منظور مراقبت مذهبی اجتماعی است که بیشتر آموزش محور می باشد) به ندرت در یک نور یا ورودی ستاره ای از آسمان به دست می آید، بلکه با صدایی آرام و یک فنجان چای/قهوه آرام می آید. مراقبت شبانی با درک فوق العاده ای از زمان همراه است و می داند که هر برنامه زمانی پایان کمک است.

اگر تاب‌آوری اجتماعی و روزمره نباشد، به احتمال زیاد فعال نمی‌شود، غیرفعال می‌شود. یک متخصص بوکس را بیاورید تا به شما بگوید “مقاومت کردن” به سادگی خنثی است و هیچ ارتباطی با تاب آوری ندارد.تاب آوری اجتماعی روزمره

کمک کننده ماهر می داند که چگونه کمک کند

کمک کننده ماهر می داند که چگونه کمک کند. یاور ماهر فروتنی را می شناسد و قدرت را رها می کند. کمک کننده ماهر می داند که چگونه همه برنامه ها را به حالت تعلیق درآورد و منیت را کنار بگذارد. یاور ماهر بایدها و نبایدهای مراقبت شبانی را می داند. کمک کننده ماهر بخشی از صلاحیت ایمنی نیست و بنابراین ایمنی را در یک مسیر مشخص در محل کار قرار می دهد. چنین جهت گیری هرگز نمی تواند به کسی کمک کند.

اگر می خواهید یاد بگیرید که چگونه یک کمک کننده و مراقب باشید، ایمنی زیادی برای حذف کردن وجود دارد. اگر به دنبال مطالعات خوب برای شروع یادگیری مجدد برای کمک ماهرانه هستید، می توانید از اینجا شروع کنید: https://www.aipc.net.au/courses/diploma-of-counselling