ترومای دوران کودکی و تاب آوری در طول زندگی

تاب آوری و مقابله “قسمت اول”

ترومای دوران کودکی و تاب آوری در طول زندگی

کاری از کارگروه آموزش در رسانه تاب آوری ایران

ترومای دوران کودکی و تاب آوری در طول زندگی: آسیب های دوران کودکی سایه ای طولانی بر زندگی انسانها می اندازد و زندگی افراد را مدت ها پس از سپری شدنِ آن رویدادها شکل می دهد.

برای درمانگران، درک تأثیرات عمیق ترومای دوران کودکی برای ارائه حمایت و مداخلات مؤثر برای کسانی که آن را تجربه کرده اند ضروری است.

در این مقاله، ما به چشم انداز پیچیده ترومای دوران کودکی می پردازیم، تعریف، شیوع و پیامدهای گسترده ای که می تواند بر سلامت روانی، عاطفی و جسمانی داشته باشد را بررسی خواهیم کرد.

با به دست آوردن درک عمیق تر از ترومای دوران کودکی، درمانگران می توانند علائم آن را بهتر تشخیص دهند، مراقبت دغدغه مندانه ارائه دهند و مراجع را در مسیری به سمت بهبودی و تاب آوری راهنمایی کنند.

این مقاله شامل اطلاعات زیر خواهد بود:

• ترومای دوران کودکی چیست؟
• تأثیر و پیامدهای تروما در کودک
• ۷ نوع از تجربیات نامطلوب دوران کودکی
• ۹ نشانه ترومای دوران کودکی در بزرگسالان
• عوامل خطر و محافظت کننده از تجربیات نامطلوب دوران کودکی
• ۴ نقل قول ترومای دوران کودکی برای تشویق به بهبودی
• چگونه ترومای دوران کودکی را درمان کنیم: ۵ راهبرد مقابله

ترومای دوران کودکی چیست؟

ترومای دوران کودکی طیف وسیعی از تجربیات نامطلوب را در بر می گیرد که در طول سال های شکل گیری زندگی فرد رخ می دهد.

این تجربیات می تواند از سوء استفاده فیزیکی، عاطفی یا جنسی گرفته تا بی توجهی، اختلال در عملکرد خانواده، مسائل دلبستگی یا قرار گرفتن در معرض خشونت باشد (هرمن، ۱۹۹۷).

آنچه ترومای دوران کودکی را متمایز می کند، صرفاً ماهیت خود رویداد نیست، بلکه تأثیر عمیق و ماندگاری است که بر مغز در حال رشد، احساسات و عواطف خود کودک می گذارد (کوپلی، ۲۰۲۳؛ کورتوا و فورد، ۲۰۱۲).

در هسته اصلی این مبحث، آسیب های دوران کودکی، احساس ایمنی و امنیت روانی را که کودکان برای رشد سالم به آن تکیه می کنند، مختل می سازد. هنگامی که نیازهای اساسی کودک برای عشق، محافظت و پرورش برآورده نشود، می تواند منجر به زخم های عاطفی عمیقی شود که تا بزرگسالی ادامه می یابد (کوپلی، ۲۰۲۳).

علاوه بر این، اثرات آسیب های دوران کودکی به فرد محدود نمی شود. آنها می توانند از طریق خانواده ها، جوامع و نسل ها طنین انداز شوند و چرخه های ناکارآمدی و ناملایمات را تداوم بخشند.

با توجه به مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (n.d.a)، شیوع تروما در دوران کودکی خیره کننده است، به طوری که میلیون ها کودک در سرتاسر جهان هر ساله با عوارض جانبی مواجه می شوند. تقریباً دو سوم بزرگسالان گزارش می دهند که حداقل یک تجربه نامطلوب دوران کودکی (ACE)، مانند سوء استفاده، بی توجهی، یا اختلال در عملکرد خانواده را در طول تربیت خود تجربه کرده اند.

علاوه بر این، افرادی که چندین مورد تروما را تجربه می کنند به طور قابل توجهی در معرض خطر بیشتری برای طیف گسترده ای از پیامدهای منفی هستند، از جمله اختلالات سلامت روان، سوء مصرف مواد، شرایط سلامت مزمن، و حتی مرگ و میر زودرس (مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری، ۲۰۱۹؛ Shonkoff & Garner, 2011).

یکی از موذیانه ترین جنبه های ترومای دوران کودکی، ماهیت خاموش آن است. بسیاری از کودکانی که تروما را تجربه می‌کنند در سکوت رنج می‌برند، نمی‌توانند درد خود را بیان کنند یا از مراقبانی که ممکن است از بدرفتاری یا بی‌توجهی در خانه بی‌اطلاع باشند، کمک می‌خواهند. در نتیجه، ترومای دوران کودکی اغلب ناشناخته می مانند و درمان نمی شود و منجر به عواقب طولانی مدتی می شود که می تواند تا بزرگسالی ادامه یابد (کورتوا و فورد، ۲۰۱۲).

تأثیرات ترومای دوران کودکی چندوجهی است و تقریباً بر هر جنبه ای از زندگی یک فرد تأثیر می گذارد. با وجود تأثیرات فراگیر و گسترده ترومای دوران کودکی، امیدی برای عبور و بهبودی وجود دارد.

با حمایت، منابع و مداخلات درمانی مناسب، افراد می توانند یاد بگیرند که بر تأثیر تروما غلبه کنند، احساس عاملیت و استقلال خود را بازیابند و زندگی معنادار و رضایت بخشی بسازند.

با روشن کردن این موضوع پیچیده و اغلب سوء تفاهم شده، درمانگران می توانند نقشی حیاتی در حمایت از بازماندگان آسیب های دوران کودکی در سفرشان به سوی تاب آوری و بهزیستی ایفا کنند.