دستور العملی برای تاب آوری

دستور العملی برای تاب آوری

• ریاضیدانان آن را تبدیل بیکر می نامند.
• زیست شناسان آن را تنفس می نامند.
• فیزیوتراپیست ها به آن ورزش می گویند.
• هنرمندان به آن الهام می گویند.
• معلمان به آن می گویند یادگیری.
• زبان آموزان آن را پُر کردن می نامند.
• نوازندگان به آن ملودی می گویند.
• نانواها به آن ورز دادن می گویند.

زمینه تغییر می کند، اما روند یکسان است. ابتدا، برای وارد کردن منابع جدید و کشف احتمالات تلاش کنید. سپس سعی کنید تا جدید را با قدیمی ادغام کنید و لحظه ای برای استراحت پیدا کنید.

دیدگاه سنتی از تغییر، شامل حرکت در فضا و زمان است. تغییر، شما را از اینجا به آنجا و سپس فراتر می برد. وقتی با سیستم‌های ساده سر و کار دارید، این تصویر به اندازه کافی خوب است، جایی که مرزها واضح هستند، تفاوت‌ها مشخص و ثابت هستند، و تعاملات کم و مستقیم می باشند.

تغییر در یک سیستم پیچیده کاملاً متفاوت است. تغییر در یک سیستم پیچیده به این معنی است که مرزهای سیستم تغییر می کند – گسترش و تبدیل می شود. تفاوت در سیستم می تواند تنش ها را به همه جا تغییر دهد.دستور العملی برای تاب آوری

ماهیت متقابل یک سیستم پیچیده به این معنی است که تغییر در یک بخش می تواند تغییرات بزرگ و ناچیز را در کل ایجاد کند. تغییر در سیستم های پیچیده بسیار فراتر از یک وضعیت از اینجا به آنجا است. بلکه یک فرآیند “کشش و تا زدن” است.

در یک کشش، مرزهای سیستم گسترش می یابد. گاهی اوقات آنها در مقیاس ها و سطوح مختلف به طور همزمان گسترش می یابند. برخی از ارتباطات قوی تر می شوند. برخی دیگر شُل می شوند و برخی دیگر ایجاد یا شکسته می شوند. این روند کشش را زمانی می بینید که:

• تصمیمات سال نو ما را به باشگاه می برد تا ماهیچه های سفت را به زندگی بازگردانیم.
• رویای مجسمه ساز از توده ای از خاک بیرون می آید.
• یک بادکنک روی گردن یک بطری کوکاکولا کشیده می شود.
• نور خورشید و کلروفیل واکنش های شیمیایی فتوسنتز را هدایت می کنند.
• کودکان و معلمانشان با کلمات و مهارت ها و ایده ها با یکدیگر بازی می کنند.
• یک ارکستر، تنش لحن و زمان را نگه می دارد.
• دستان عاشق خمیر را برای یک نان تعطیلات کار می کنند.

در نقطه ای، کشش به حد نهایی می رسد و تا شدن شروع می شود.

به طور همزمان، منابع جدید با قدیمی ادغام می شوند. ساختارها تغییر می‌کنند تا هر چیزی که در سیستم مورد استقبال قرار می‌گیرد را بپذیرند. نظم از جنونِ لحظه‌ای بیرون می‌آید، و سیستم در آرامش استراحت می‌کند. علائم چین خوردگی را زمانی می بینید که:

• دونده “خنک می شود” و ورزشکار بیش از حد مشتاق بهبود می یابد.
• هنرمند، با حس کامل شدن، می‌داند که آخرین سکته آخرین ضربه بود.
• فشار آزاد می شود و بالون دوباره فرو می ریزد.
• در خنکای شب، یک جنگل اکسیژن را به عنوان زباله از فتوسنتز حیات آزاد می کند.
• لامپ های فراگیران پس از مدتی ناهماهنگی شناختی و سردرگمی روشن می شوند.
• آکورد غالب در سالن طنین انداز می شود و هر شنونده ای متفاوت نفس می کشد.
• بوی پختن نان هوا را پر از راحتی و انتظار برای کشش بعدی می کند.

مانند کشش، تا زدن را می توان به عنوان تکمیلِ یک چرخه دید و سیستم را برای شروعِ چرخه بعدی تنظیم کرد. هر کشش نیاز به یک چین دارد و هر چین کشش بعدی را می طلبد.

این موضوع ماهیت تغییر در یک سیستم پیچیده است. نیروهای داخل و خارج از سیستم آن را به سمت گسترش یا انقباض سوق می دهند. نیروهای دیگر – درون و بیرون – نیروهایی را متعادل می کنند تا گذشته و حال آنی را در احتمالات آینده بگنجانند.دستور العملی برای تاب آوری

در درون ما و فراتر از آن امتداد می یابد و چین می خورد و در هر لحظه پاسخی را می یابیم که آینده ای با بیشترین امکان و رشد ایجاد می کند.

• در چرخه های کشش و تا زدنِ خود کجا هستید؟
• چه نیروهایی شما را به کشش تشویق می کنند؟
• چه فرصت هایی برای تا زدن دارید؟
• چه سیگنال هایی شما را به تغییر از یک دینامیک به دیگری ترغیب می کنند؟
• کشش و تا شدن یک جامعه به چه معناست؟
• چگونه می توانیم واقعیت هر دو را در تنش پویای یادگیری و زندگی نگه داریم؟