چارچوب ظرفیت‌ های تاب‌ آوری در رسانه تاب آوری

چارچوب ظرفیت‌ های تاب‌ آوری در رسانه تاب آوری

ظرفیت‌های تاب‌آوری: تداوم، سازگاری و تبدیل از طریق بریکولاژ
Capacities for resilience: persisting, adapting and transforming through bricolage

تاب آوری به طور فزاینده ای در تحقیقات پایداری و عمل به عنوان راهی برای توصیف تغییر محبوب شده است.

در این گفتمان، مفهوم تاب‌آوری به‌عنوان ظرفیت افراد، شیوه‌ها و فرآیندها برای تداوم، انطباق یا تبدیل به‌ویژه برجسته است.

توانایی بازگشت از شوک (تداوم) یا انجام اقدامات انطباقی برای رویارویی با تغییرات معمولاً به تاب آوری نسبت داده می‌شود، اما در عین حال، یک فشار قوی برای یک برنامه تحول از سوی جنبش‌های مختلف اجتماعی و محیطی وجود دارد.

چگونگیِ اعمال و اجرای ظرفیت‌های تاب‌آوری از طریق شیوه‌های اجتماعی نسبتاً ناشناخته باقی مانده است و پتانسیل گفتگو و یادگیری بیشتر در سنت‌های انضباطی وجود دارد.

در این مقاله، ما «چارچوب ظرفیت‌های تاب‌آوری» را به‌عنوان راهی برای الف) به صراحت پاسخ دادن به سؤالات موسسات در مورد چگونگی اعمال ظرفیت‌های تاب‌آوری و ب) توضیح تعاملات پویا بین مسیرهای تداوم، سازگاری و تحول بیان می‌کنیم.

نقطه شروع ما این است که مسیرهای آینده را به عنوان مسیرهای تکامل یافته مفهوم سازی کنیم، که به موجب آن روابط اجتماعی و زیست محیطی از طریق فرآیندهای انتخاب، تنوع و حفظ شکل می گیرند که در شیوه های روزمره اعمال می شود.

با تکیه بر تئوری‌های بریکولاژ و ساختار، نقش بازیگران را به‌عنوان بریکلورها توضیح می‌دهیم که آگاهانه و ناآگاهانه روابط اجتماعی- اکولوژیکی و مسیرهای تغییر را شکل می‌دهند.

تاب آوری در دهه گذشته

تاب آوری در دهه گذشته به یک اصطلاح رایج در تحقیقات، سیاست‌ها و تمرین‌ها برای پرداختن به چالش‌های پیچیده ای همچون خطرات بلایای طبیعی، ناامنی غذایی و تأثیرات تغییرات آب و هوایی در چارچوب اجرای برنامه توسعه پایدار جهانی تبدیل شده است (Reyers et al. Citation2022).

تعاریف و رویکردهای تاب آوری فراوان است (۱) به عنوان یک معیار غیر هنجاری (Anderies et al. Citation2013; Quinlan et al. Citation2016)، (۲) به عنوان یک رویکرد هنجاری برای هدایت فرآیندهای تغییر (Redman Citation2014)، (۳) به عنوان یک فرآیند (دارنهوفر و دیگران ما بر دو مورد اخیر تمرکز می‌کنیم:

تاب‌آوری به‌عنوان فرآیند و ظرفیت واکنش به تغییر، و خود را در سنت تفکر تاب‌آوری سیستم‌های اجتماعی- اکولوژیکی قرار می‌دهیم، که فرض می‌کند ۱) پویایی‌های اجتماعی و اکولوژیکی عمیقاً در هم تنیده شده‌اند، و ۲) تعامل در مقیاس ها، ۳) از طریق فرآیند تکامل همزمان (Haider et al. Citation2021).

چارچوب تکاملی تاب‌آوری

چارچوب تکاملی تاب‌آوری (Haider et al. Citation2021) یک پایه کلان ساختاری از چگونگی ظهور این ظرفیت‌های مختلف را ارائه می‌کند، اما جنبه خِرد عاملی از ظهور و تعامل مسیرهای مختلف و نحوه انجام آنها را ممکن نمی‌سازد.

دیدگاه‌های سازمان در ادبیات مربوط به دگرگونی‌های عمدی برجسته بوده است (مانند Westley et al. Citation2011, Citation2013; Scoones et al. Citation2020; Charli-Joseph et al. Citation2022)، اما در رابطه با ظرفیت‌های تاب‌آوری کمیاب است.

تعاریف و چارچوب‌های موجود در مورد ظرفیت‌های تاب‌آوری از منظر اجتماعی – بوم‌شناختی ساختاری باقی مانده و فاقد نظریه‌های عاملیت است. چارچوب ظرفیت‌ های تاب‌ آوری در رسانه تاب آوری

ما این نقد را در بخش ۱.۲ گسترش می‌دهیم و چارچوب ظرفیت‌های تاب‌آوری (RCF) که در این مقاله ارائه می‌کنیم، در یکپارچه‌سازی بینش‌های مربوط به عامل انسانی برگرفته از نظریه ساختاری آنتونی گیدنز، نوآورانه است.

تاب‌آوری به‌عنوان ظرفیت‌های تحول‌آفرین و رابطه‌ای و تکاملی

چارچوبی که ما معرفی می‌کنیم مستقیماً به دو مرز علم تاب‌آوری که اخیراً شناسایی شده‌اند صحبت می‌کند: تاب‌آوری به‌عنوان i) ظرفیت‌های تحول‌آفرین و ii) به‌عنوان رابطه‌ای و تکاملی (Folke et al. Citation2021).

علاوه بر این، RCF مفهوم مسیرهای متمایز پایداری، انطباق و دگرگونی را به چالش می‌کشد که بر اساس مفهوم‌سازی‌های متفاوت در ادبیات پایداری بنا شده است (فازی و همکاران Citation2018).

مفهوم سازی این فرآیندها مملو از مشکل است. از یک سو، این خطر وجود دارد که هر یک از این مسیرها به عنوان راهبردهای متمایز به یاد ماندنی شوند، و از سوی دیگر، خطر محو شدنِ مرزهای مفهومی بین آنها وجود دارد.

پایداری به عنوان توانایی جذب شوک

پایداری یا ظرفیت جذب اغلب به عنوان توانایی جذب شوک توصیف می شود. به عنوان مثال، یک خانوار می تواند در برابر خشکسالی مقاومت کند و اگر بتواند سریعتر از شوک خارج شود، تاب آوری بالایی دارد (Alinovi et al. Citation2010).

تعاریف تاب آوری اغلب در اینجا متوقف می‌شود، تعاریفی به عنوان ظرفیت یک فرد، خانواده یا سیستم برای پس زدن از شوک در کوتاه مدت.

استحکام به طور مشابه مورد استفاده قرار گرفته است، که نشان دهنده پاسخ های کوتاه مدت به عدم قطعیت و توانایی مقاومت در برابر استرس ها و شوک ها است (نیکلاس-دیویس و همکاران. Citation2021).

ظرفیت انطباقی به عنوان منبع تاب آوری

ظرفیت انطباقی مستلزم داشتن منابع لازم برای انطباق و یادگیری است (براون و Westaway Citation 2011) و به طور گسترده به عنوان منبع تاب آوری (Gallopín Citation2006) ذکر شده است زیرا توانایی سازگاری با طیف وسیعی از شرایط محیطی و اجتماعی را امکان پذیر می کند. چارچوب ظرفیت‌ های تاب‌ آوری در رسانه تاب آوری

سازگاری به طور فزاینده ای برای مقابله با تغییرات آب و هوایی و تغییرات محیطی در مقیاس بزرگ ناکافی شناخته می شود. اکنون به طور گسترده پذیرفته شده است که برای کاهش بدترین تأثیرات تغییرات آب و هوایی و از دست دادن تنوع زیستی، برای غلبه بر ارزش‌های هژمونیک، نهادها و اقتصادهایی که سیستمی را تشکیل می‌دهند که منجر به بحران‌های متقابل کنونی شده‌اند که جهان با آن مواجه است، نیاز به دگرگونی‌های بنیادی است (Haverkamp Citation2021). ).

دگرگونی در گفتمان توسعه امروزی

دگرگونی شامل یک تغییر به یک سیستم اساساً جدید است، اغلب آگاهانه، و شامل اولویت‌های متفاوت با وضعیت موجود است که منجر به تغییرات در مقیاس‌های متعدد می‌شود. دگرگونی اخیراً جایگاه برجسته‌ای در گفتمان توسعه پیدا کرده است (ساکس و همکاران. Citation2022)، و عموماً برای نشان دادنِ یک جهت پیشرونده، یک «تغییر به پایداری» از نظر هنجاری مثبت استفاده می‌شود (Elmqvist et al. Citation2019).

با این حال، ما تمرکز غالب بر دگرگونی و فقدان انتقاد در مورد اینکه آیا و چه زمانی دگرگونی «خوب» است یا در چه شرایطی مهم است که ویژگی‌ها و پویایی‌های تطبیقی ​​یا پایدار را به جای دگرگونیِ آنها پرورش دهیم، سؤال می‌کنیم.

اسکونز و همکاران (Citation2020) بین رویکردهای ساختاری، سیستمی و توانمندساز برای تحول تمایز قائل می شوند. رویکردهای توانمندسازی برای تحول بر تمرکز بر روی عمل و عاملیت تأکید دارند (اسکونز و همکاران. Citation2020).

نقد تاب‌آوری و جایگاه‌یابی تاب‌آوری در سیاست هستی‌شناختی

انتقاد مهمی در برابر تفکر تاب آوری در ۱) ناتوانی آن در گرفتن و انعکاس مناسب پویایی های اجتماعی به طور کلی و مسائل مربوط به عاملیت و قدرت به طور خاص (Béne et al. Citation2014) و ۲) نقش ادعاییِ آن در حمایت از وضعیت موجود اعمال شده است.

یک مسیر خطی توسعه پایدار به دلیل تمرکز آن بر پایداری (Watts Citation2011; Cote and استناد Nightingale 2012). تحقیقات رو به رشدی وجود دارد که به فرآیندهای قدرت و عاملیت در انعطاف پذیری اجتماعی-اکولوژیکی می پردازد (براون و وستاوی استناد ۲۰۱۱؛ ​​استناد بونسترا ۲۰۱۶؛ کوک و همکاران. استناد ۲۰۱۶؛ والش-دیلی و همکاران. استناد ۲۰۱۶a) و همچنین روابط بین تداوم، انطباق و تحول در تحقیق و عمل (ریرز و همکاران استناد ۲۰۲۲).

تاب‌آوری به‌عنوان یک کلمه کلیدی مورد نقد قرار گرفته است، زیرا مفهومی چندمعنایی است که «تارهای معنایی» را ایجاد می‌کند (Simon and Randalls Citation2016).

با توجه به نظریه تاب‌آوری که همیشه در حال گسترش است، ارزش آن را دارد که موضعی را که این مقاله اتخاذ می‌کند به صراحت بیان کنیم.

تاب‌آوری اجتماعی- اکولوژیکی

تاب‌آوری اجتماعی- اکولوژیکی با تئوری‌های اکولوژیکی نظریه سیستم‌های انطباقی پیچیده تکامل یافته است، که در آن تاب‌آوری می‌تواند هم حالت سیستمی (ظرفیت جذب) و هم حالت آینده مطلوب (ظرفیت تطبیقی ​​یا تبدیلی) را به همراه داشته باشد.

ما از مفهوم «مضرب‌های تاب آوری» همانطور که توسط سایمون و راندالز (Citation2016) بیان شد، استقبال می‌کنیم، جایی که تاب‌آوری انعطاف‌پذیری هستی‌شناختی دارد و در نقطه‌ای که اعمال می‌شود نیاز به مشخصات دارد.

این انعطاف‌پذیری منبع انتقاد بیشتر بوده است: تاب‌آوری غیر هنجاری خطر حفظ وضعیت موجود را به همراه دارد (Swyngedouw Citation2010). در حالی که درست است که استفاده غیرانتقادی از اصطلاح انعطاف‌پذیری می‌تواند منجر به هم‌گزینی این اصطلاح شود، استدلال شده است که مذاکره صریح و هنجاریِ ظرفیت‌های جذب، انطباق و تحول‌دهنده یک جایگزین و چارچوب دگرگون‌کننده بالقوه را ممکن می‌سازد.

«تاب‌آوری همیشه شامل انتخاب‌ها و خواسته‌ها می‌شود، حتی اگر انتخاب ادامه مسیرهای فعلی باشد، شاید به شکلی انحرافی (Simon and Randalls Citation2016, p. 15)». هدف ما از این مقاله کمک به بیان ظرفیت‌های جذب، انطباق و تحول در مواجهه با تغییر با استفاده از نظریه‌های اجتماعیِ انتقادیِ ساختار و بریکولاژ است.

نقش عاملیت در ایجاد تغییر در مفاهیم تاب آوری

برخی از ادبیات تاب‌آوری بر نقش عاملیت در ایجاد تغییر متمرکز شده‌اند (براون و وستاوی Citation2011؛ ​​Olsson et al. Citation2014; Szaboova et al. Citation2018)، اما دقیقاً اینکه ظرفیت‌های تاب‌آوری چیست و چه کسی آنها را دارد تا حدودی مبهم است.

ما برای یک رویکرد ریزتر برای مفهوم‌سازی و انتخاب فرآیندهای متعددی که برای ایجاد تغییر در هم تنیده شده‌اند، استدلال می‌کنیم. چارچوبی که در بخش بعدی ارائه می‌دهیم، این تلاش‌ها را برای ارائه نظریه‌های اجتماعی بریکولاژ و عاملیت برای درک چگونگی ظهور تاب‌آوری در مواجهه با عدم قطعیت و تغییر شکل می‌دهد.

در این مقاله، ما بیشتر بر روی این مجموعه حیاتی کار می‌سازیم و هدف آن بررسی دو شکاف تحقیقاتی اصلی است: ۱) اینکه چگونه نظریه‌های عاملیت می‌توانند به مشخص کردنِ چگونگیِ اعمال ظرفیت‌های تاب‌آوری کمک کنند. و ۲) تداوم، انطباق و دگرگونی غالباً به‌عنوان نتایج یا فرآیندهای مستقل تئوری‌سازی و اندازه‌گیری یا ارزیابی می‌شوند، نه به‌عنوان رابطه‌ای تشکیل شده‌اند.

چارچوب ظرفیت‌های تاب‌آوری پیشنهادی به‌عنوان بخشی از «چرخش رابطه‌ای» گسترده‌تر که در علم پایداری مشاهده می‌شود، واقع شده است، که همچنین پل زدن شکاف ساختار- سازمان را ممکن می‌سازد (West et al. Citation2020; Darnhofer Citation2020). چارچوب ظرفیت‌ های تاب‌ آوری در رسانه تاب آوری

نظریه های اجتماعی عاملیت و بریکولاژ

در این مقاله، ما به صراحت بیش از عامل انسانی را در نظر نمی گیریم، و در عوض از نظریه های اجتماعی عاملیت و بریکولاژ برای پرداختن به این شکاف های مربوطه استفاده می کنیم و سؤالات زیر را مطرح می کنیم: چگونه ظرفیت های تاب آوری به تقویت فرآیندهای تغییر مشورتی مناسب محلی کمک می کند؟ و آیا چارچوب ظرفیت‌های تاب‌آوری می‌تواند به استفاده بهتر از تفکر تاب‌آوری در عملکرد توسعه پایدار کمک کند؟

ما از مفهوم سازی فرانسیس کلیور از بریکلاژ استفاده می کنیم. این مبحث بر بینش‌های انسان‌شناختی استوار است که چگونه مردم از مواد موجود برای انطباق یا نوآوری استفاده می‌کنند و آنها را ترکیب می‌کنند (نقل به نقل از Levi-Strauss1966) و چگونه ترتیبات حاصل مشروعیت می‌یابند و اقتدار دارند (داگلاس استناد ۱۹۸۷).

کلیور و همکارانش این بینش‌ها را با نظریه‌های اجتماعی، مانند ساختاربندی (Cleaver Citation2001، Citation2002، Citation2012؛ De Koning Citation2011، Citation2014؛ Whaley Citation2018) درگیر می‌کنند.

بریکولاژ نظریه ای از عملکرد اجتماعی است که توضیح می دهد چگونه بازیگران/بریکولارها لزوماً در واکنش به شرایط در حال تغییر بداهه می پردازند.

در انجام این کار، آن‌ها از منابعی که در اختیار دارند و انطباق‌های مُدی استفاده می‌کنند که به‌طور عمل‌گرایانه عمل می‌کند و با دنیای اجتماعی و شناختی آنها سازگار است.

هنگامی که چنین اعمالی در طول زمان و مکان تکرار یا انباشته شوند، ممکن است به عنوان هنجارهای اجتماعی یا ترتیبات جمعی نهادینه شوند. هم شیوه های فردی و هم ترتیبات نهادینه شده دارای معانی و روابط قدرتی هستند که امکان تداوم، انطباق یا دگرگونی را شکل می دهند.

در مقاله چارچوب ظرفیت‌های تاب‌آوری چه مسیرهایی دنبال می شود؟

در بخش بعدی، چارچوب ظرفیت‌های تاب‌آوری را معرفی می‌کنیم، که در آن تاب‌آوری فرآیندی از فیلتر کردن است که به کشف چگونگی اجرای مسیرهای چندگانه کمک می‌کند. اول، ما از تئوری بریکولاژ و ساختاربندی استفاده می‌کنیم تا توضیح دهیم که چگونه اعمال فیلتر می‌شوند، و چگونه عاملیت گفتمانی و عملی هم رابطه‌ای و هم پویا است.

دوم، ما از مفهوم بریکولاژ نهادی برای توصیف چگونگی انجام مسیرهای آینده از طریق ظرفیت‌های پویای متقابل تداوم، سازگاری و تغییر استفاده می‌کنیم.

سوم، ما کاربردهای عملی چارچوب ظرفیت های تاب آوری را ارائه می کنیم که به موارد در تاجیکستان و اتریش باز می گردد.

در نهایت، این مقاله با تأملاتی در مورد چگونگی اعمال و اجرای ظرفیت‌های تاب‌آوری می‌تواند به اطلاع‌رسانی مسیرهای توسعه پایدار جایگزین کمک کند، به پایان می‌رسد.

برای رسیدگی به شکاف‌های شناسایی شده در تفکر تاب‌آوری که در بالا توضیح داده شد، ما بر اساس چارچوب تاب‌آوریِ تکاملی که قبلاً توسط حیدر و همکاران توسعه داده شده بود، می‌سازیم. (Citation2021) و آن را با بینش هایی از بریکولاژ و نظریه های عامل اجتماعی گسترش دهید.

چارچوب ظرفیت‌های تاب‌آوری یک راهنمای مفهومی برای درک چگونگی اجرای پویایی‌های تداوم، سازگاری و تبدیل ارائه می‌کند. شیوه‌های روزانه در اینجا به‌عنوان واحدهای تحلیلی برای مشاهده فرآیندهای تغییر مورد استفاده قرار می‌گیرند، زیرا شیوه‌ها به عنوان یک نماینده مفید برای عملیاتی کردن روابط، از طریق پل زدن ساختار و عاملیت (Whaley Citation2018)، دوگانگی‌های اجتماعی و زیست‌محیطی (Haider et al. Citation2021) و تشکیل بافت شناخته می‌شوند.

براون (Citation2015) تاب‌آوری را در مجموعه‌ای از شیوه‌ها – که او آن را «اشکال روزمره تاب‌آوری» می‌نامد – که نشان‌دهنده استراتژی‌ها و مبارزات افرادی است که با تغییر سروکار دارند، لنگر می‌اندازد.

تاب‌آوری فرآیند ظرفیت در حال تغییر برای پاسخ به تغییر، از طریق پویایی‌های متقابل تداوم، سازگاری و تغییر است. بریکولاژ و تئوری ساختار به توصیف نحوه فیلتر کردن و جمع‌آوری مجدد شیوه‌ها برای اِعمال ظرفیت‌های تاب آوری کمک می‌کند.

ظرفیت‌ها برای تداوم، سازگاری و تبدیل به طور مداوم در حال تعامل هستند و در طول زمان از طریق فرآیندهای بریکلاژ برای تشکیل مسیرهای تاب آور مورد مذاکره قرار می‌گیرند.

Capacities for resilience: persisting, adapting and transforming through bricolage

Resilience has become increasingly popular in sustainability research and practice as a way to describe change. Within this discourse, the notion of resilience as the capacity of people, practices and processes, to persist, adapt or transform is particularly salient

The ability to bounce back from shock (persistence) or to take adaptive measures to cope with change are most commonly attributed to resilience, but at the same time, there is a strong push for a transformation agenda from various social and environmental movements

How capacities for resilience are enacted and performed through social practices remains relatively underexplored and there is potential for more dialogue and learning across disciplinary traditions. In this article, we outline the ‘Resilience Capacities Framework’ as a way to a) explicitly address questions of agency in how resilience capacities are enacted and b) account for the dynamic interactions between pathways of persistence, adaptation and transformation

Our starting point is to conceptualise future pathways as co-evolved, whereby social and ecological relationships are shaped through processes of selection, variation and retention, enacted in everyday practices. Drawing on theories of bricolage and structuration, we elaborate on the role of actors as bricoleurs, consciously and non-consciously shaping socio-ecological relationships and pathways of change

Informed by cases of rural change from mountain areas, we explore the extent to which an approach focusing on agency and bricolage can illuminate how the enactment of resilience capacities shapes intersecting pathways of change

چارچوب ظرفیت‌ های تاب‌ آوری

در این مطلب پیرامون چارچوب ظرفیت‌ های تاب‌ آوری، از مولفه هایی همچون تداوم، سازگاری و تبدیل از طریق بریکولاژ به عنوان ظرفیت های تاب آوری، در رسانه تاب آوری ایران میخوانید.