تأثیر رسانه ها بر کودکان و نوجوانان

تأثیر رسانه ها بر کودکان و نوجوانان: کودکان ممکن است پس از مشاهده اعمال خشونت آمیز در رسانه ها، از طریق الگوبرداری و همذات پنداری با بازیگر، رفتارهای پرخاشگرانه اش را تقلید کنند، به ویژه اگر بازیگر برای رفتار پرخاشگرانه خود پاداش دریافت کند!

تأثیر رسانه ها بر کودکان و نوجوانان

کاری از کارگروه مترجمین رسانه تاب آوری اجتماعی ایران

تأثیر رسانه ها بر کودکان و نوجوانان: تأثیرات منفی رسانه بر ذهن کودک ناشی از عواملی مانند عدم بلوغ (تفکر عینی) و ناتوانی کودک در تشخیص خیال از واقعیت است، به ویژه زمانی که برنامه ها شبیه موقعیت های «زندگی واقعی» باشند.

علاوه بر موارد فوق الذکر، میزان زمان صرف شده با رسانه، زمان در دسترس برای دنبال کردنِ سایر فعالیت‌های سالم‌تر مانند ورزش، فعالیت های بدنی، خدمات اجتماعی، فعالیت‌های فرهنگی و وقت گذراندن با خانواده را کاهش می‌دهد.

کودکانی که بیشتر از همسالان خود تلویزیون تماشا می‌کنند، در درک صحیح داستان‌ها، که حاوی مهارتهای حیاتی جهت دستیابی به موفقیت های تحصیلی است، دچار اختلالات قابل توجهی می‌شوند.

تماشای رسانه های جمعی و انزوای اجتماعی

از آنجایی که کودکان بطور کلی زمان بیشتری را صرف انجام بازی در رسانه های جمعی می کنند، در مقایسه با کسانی که این کار را نمی کنند زمان بسیار کمتری را با دوستان خود می گذرانند و به طور مشابه زمان کمتری را با خانواده خود سپری می کنند. لذا در نتیجه، تماشای بیش از حد رسانه ها ممکن است منجر به روابط ضعیف با همسالان (خطر انزوای اجتماعی) و بروز رفتارهای ضد اجتماعی (از جمله پرخاشگری و درگیری با گروه همسالان) شود.

انزوای اجتماعی به نوبه خود موجب می شود که برای سرگرمی و همراهی به تلویزیون روی بیاورند. علاوه بر این، کودکانی که توسط همسالان خود به حاشیه رانده شده اند، از تلویزیون برای فرار از استرس های زندگی و رفع نیازهای اجتماعی خود استفاده می کنند.

تماشای موارد خشونت آمیز تلویزیونی ممکن است بر کودکان کوچکتر تأثیر بگذارد که ضداجتماعی تر شوند. همین موضوع منجر به انزوای اجتماعی آنها می شود که به نوبه خود آنها را به سمت رسانه های خشن تر نیز جذب خواهد کرد.

رسانه و خشونت

خشونت در تلویزیون اغلب جذاب است. در تلویزیون، اعمال خشونت آمیز توسط شخصیت های خوب انجام می شوند. اعمال خشونت آمیز بدون مجازات می مانند و مرتکبین از اعمال خود پشیمان نیستند. در عین حال، از خشونت اغلب قبح زدایی می شود. قربانیان خشونت هیچ دردی یا دردهای لحظه ای و حداقلی را نشان نمی دهند. خشونت نیز بی اهمیت می شود. صحنه های خشونت آمیز کشنده هستند اما به صورت طنز به تصویر کشیده می شوند.

تأثیرات رسانه بر کودکانی که در تلویزیون شاهد محتوای خشونت آمیز بوده اند

کودکانی که مُدام شاهد خشونت در رسانه های جمعی هستند، بیشتر از نظر فکری به خشونت عادت می کنند.

آنها تمایل دارند باور کنند که جهان خصمانه تر از آنچه که تصور می شود می باشد. خشونت در تلویزیون باعث ترویج رفتار پرخاشگرانه در آندسته از کودکانی می شود که احتمال کمتری وجود دارد که باور کنند پرخاشگری و خشونت اشتباه است. این امر پذیرش رفتار پرخاشگرانه را ترویج می کند و تفکر در مورد خشونت را برای این دسته از کودکان عادی تر می سازد.

کودکان ممکن است پس از مشاهده اعمال خشونت آمیز در رسانه ها، از طریق الگوبرداری و همذات پنداری با بازیگر، رفتارهای پرخاشگرانه اش را تقلید کنند، به ویژه اگر بازیگر برای رفتار پرخاشگرانه خود پاداش دریافت کند!

کودکان پس از تماشای خشونت در برنامه های تلویزیونی، رفتار پیچیده و پرخاشگرانه را برای حل مشکلات اجتماعی یاد می گیرند. با الگوبرداری از فیلمنامه ها، کودک تصور می کند که برای حل مشکلات می بایست به این شکل رفتار کند.

قرار گرفتن در معرض خشونت رسانه ای (از طریق بازی های ویدئوییِ خشونت آمیزِ بیش از حد یا برنامه های تلویزیونیِ خشونت آمیز) رابطه مثبتی با رفتارهای پرخاشگرانه، ایده ها، برانگیختگی و خشم دارد.

قرار گرفتن بیش از حد در معرض خشونت از طریق رسانه ها، بر روی سازگاری روانی- اجتماعی و عملکرد تجصیلی کودکان در مدرسه تأثیر می گذارد.

برخی از ترس‌ها، تنش‌ها، رویاهای بد و گرایش به بزهکاری کودکان، ناشی از قرار گرفتن مکرر و منظم با سریال‌های تلویزیونی مملو از خشونت و شکنجه و فیلم‌های جنایی معمایی است.

ارتباط بین تماشای تلویزیون و بروز رفتار خودکشی نیز از هند گزارش شده است. همچنین رابطه مستقیمی بین فراوانی تماشای فیلم‌های ترسناک و خشونت‌آمیز در دوران کودکی و فراوانی بازی‌های الکترونیکی خشونت‌آمیز در نوجوانی با کوانتومی رفتار خشونت‌آمیز و بزهکاری در سن ۱۴ سالگی وجود دارد.