مدیریت شهری با رویکرد اجتماعی

مدیریت شهری با رویکرد اجتماعی: با رشد عظیم شهرها در دو یا سه دهه اخیر و نقش چندگانه ای که این شهرها ایفا میکنند، برنامه ریزی و مدیریت شهری به طور روزافزونی پیچیده و دشوار گردیده است. پیچیده شدن روابط فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی در شهرها و نهایتاً به وجود آمدن انواع مشکلات فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و کالبدی در اغلب شهرها که همراه با گسترش روزافزون افقی و عمودی آنها که بیشتر ناشی از رشد طبیعی جمعیت و افزایش جمعیت مهاجر و ترکیبی از درهم تنیده شدن مشکلات مورد اشاره می باشد، و امروزه از آنها با عنوان مسائل و مشکلات شهر و شهرنشینی یاد می شود، که موجب شده است ساماندهی کالبدی – فضایی شهرها از طریق برنامه ریزی و مدیریت شهری تاکنون به آن سطحی نرسد که بتواند به همه آنها پاسخ مناسب ارائه دهد.
بهترین راه جلب مشارکت واقعی شهروندان و کمک به مجموع مدیریت شهری جهت اداره بهتر امور شهر و ایجاد ذهنیت مشترک در جهت به وجود آمدن فرایند شهری ایمن و هدفمند، شناخت این پتانسیل ارزشمند به عنوان سرمایه اجتماعی و تعامل واقعی و همه جانبه با شوراهای شهر است.
شورای شهر و مدیریت شهری در صورتی موفق خواهد بود که به عناصر زیر توجه لازم را داشته باشند:
زمینه سازی مناسب برای آشنایی مردم با قوانین و مقررات شهری؛
برنامه ریزی دقیق و پیگیری در حوزه های تخصصی و آکادمیک هر عضو از شورای شهر؛
اولویتهای مشکلات شهر به صورت منطقه ای، ناحیه ای، بخشی و محلی طبقه بندی شود و برای هر کدام از آنها مُدلهای مداخلات مرتبط با داده های بدست آمده ارائه شود؛
بهره گیری حداکثری از کارشناسان مرتبط و خلاق در حوزه های مختلف شهری؛
در اختیار قراردادن امکانات موجود شهرداریها به منظور بهره برداری صحیح موسسات و سازمانهای مردم نهاد با اهداف اجتماعی و روانشناختی؛
پیگیری تشکیل نهادهای اجتماعی- محلی به منظور تسریع در حل مشکلات محلات و مناطق؛
ایجاد فضا به منظور آموزش در زمینه های حقوق شهروندی، پیشگیری از آسیبهای اجتماعی و روانشناختی، ارتقاء کیفیت زندگی شهروندان و …
هماهنگیهای لازم به منظور ایجاد نمایشگاههای دائمی با تأکید بر گروههای آسیب پذیر از جمله زنان سرپرست خانوار؛
ایجاد بانک اطلاعات شهری به روز و تخصصی در زمینه آسیبهای اجتماعی توسط متخصصین امر.

سجّاد مجیدی پرست
دانشجوی دکترای مددکاری اجتماعی دانشگاه علامه طباطبائی
پایگاه اطلاع رسانی مددکاران اجتماعی ایران