۳. آموزش حل مسئله به کودکان

فرض کنید فرزند شما می خواهد به یک کمپ دور از خانه و خانواده خود برود، اما از دور بودن از خانه عصبی و مضطرب است. لیون گفت، یک والدین مضطرب ممکن است بگویند: “خب، پس دلیلی برای رفتنت وجود ندارد.”

اما یک رویکرد آگاهانه این است که اضطراب و عصبی بودنِ فرزندتان را عادی سازی کنید و به او کمک کنید تا بفهمد که چگونه دلتنگی را کنار بگذارد. بنابراین ممکن است از فرزندتان بپرسید که چگونه می تواند عادت به دوری از خانه را تمرین کند.

وقتی پسر لیون در مورد اولین امتحان نهایی خود مضطرب بود، آنها استراتژی هایی را طرح ریزی کردند، از جمله اینکه چگونه او زمان و برنامه خود را برای مطالعه در امتحان مدیریت کند.

به عبارت دیگر، کودکِ خود را درگیر این موضوع کنید که چگونه می تواند با چالش ها کنار بیاید. بارها و بارها به آنها این فرصت را بدهید که «پیدا کنند چه چیزی مؤثر است و چه چیزی مؤثر نیست».

۴. آموزش مهارت های واقعی به فرزندان خود

به تعبیر این ضرب المثل، “اگر به بچه ماهی بدهید، یک روز به او غذا داده اید.” اگر به بچه‌ای ماهیگیری یاد بدهید، برای یک عمر به او غذا داده اید.»

وقتی لیون با بچه‌ها کار می‌کند، روی مهارت‌های خاصی تمرکز می‌کند که آنها برای کنترل موقعیت‌های خاص نیاز دارند.

او از خود می‌پرسد: «با این [وضعیت] به کجا می‌رویم؟ آنها برای رسیدن به آنجا به چه مهارتی نیاز دارند؟» به عنوان مثال، او ممکن است به یک کودک خجالتی بیاموزد که چگونه با کسی احوالپرسی کند و گفتگو را شروع کند.

۵. اجتناب از سؤالات «چرا»

سوالاتی همچون «چرا» به نوسعه حل مسئله کمک نمی کند. اگر فرزندتان دوچرخه‌اش را زیر باران رها کرد و شما از وی بپرسید «چرا؟» «آنها چه خواهند گفت؟ من بی احتیاط بودم. لیون گفت: من یک بچه ۸ ساله هستم.

سعی کنید در عوض سوالاتی همچون «چگونه» را بپرسید. دوچرخه‌تان را زیر باران رها کردید و زنجیرتان زنگ زد. چگونه آن را برطرف خواهید کرد؟» به عنوان مثال، او گفت که آنها ممکن است به صورت آنلاین بروند تا ببینند چگونه می توان زنجیر را تعمیر کرد یا هزینه تهیه یک زنجیر جدید را بررسی می کنند.

لیون با سوالاتی با محوریت “چگونه” برای آموزش مهارت های مختلف به گروه هدف خود استفاده می کند. «وقتی اتاق گرم و دنج است چگونه خود را از رختخواب بیرون بیاورید؟ چطور و یا چگونه با پسرهای پر سر و صدای اتوبوسی که شما را آزار می دهند رفتار می کنید؟»

۶. ارائه نکردن همه پاسخ ها

لیون گفت، به جای پاسخگویی نسبت به همه سوالات فرزندانتان، از عبارت «نمی دانم» استفاده کنید، «به دنبال آن توانایی حل مسئله فرزندتان را توسعه دهید». استفاده از این عبارت به کودکان کمک می‌کند تا بیاموزند که بلاتکلیفی را تحمل کنند و به راه‌های مقابله با چالش‌های احتمالی فکر کنند.

همچنین، شروع با موقعیت‌های کوچک به کودکان کمک می‌کند تا برای انجام آزمون های بزرگ‌تر آماده شوند. او گفت که آنها چنین شرایطی را دوست نخواهند داشت، اما به آن عادت خواهند کرد.

به عنوان مثال، اگر فرزندتان از شما بپرسد که آیا در مطب دکتر تزریق می‌شود، به جای اینکه او را آرام کنید، به او بگویید: «نمی‌دانم. شما ممکن است برای یک تزریق بیایید و بعد ببینیم چکار انجام خواهیم داد.

به همین ترتیب، اگر فرزندتان بپرسد “آیا امروز مریض خواهم شد؟” به جای گفتن «نه، نمی شوی»، با «ممکن است، پس لازم بدانی چگونه باید از خودت مراقبت کنی» پاسخ دهید.

اگر فرزندتان نگران است که از مدرسه خود متنفر باشد، به جای گفتن «دوست خواهی داشت»، ممکن است توضیح دهید که برخی از دانش‌آموزان سال اول مدرسه‌شان را دوست ندارند بنابراین به آن‌ها کمک کنید تا بفهمند که اگر آنها هم همین احساس را دارند، چه کاری انجام دهند.

۷. پرهیز از صحبت با عبارات فاجعه آمیز

سعی کنید به آنچه به فرزندان خود و اطرافیانشان می گویید توجه کنید. لیون اظهار داشت، به ویژه والدین مضطرب تمایل دارند “به طرز فاجعه آمیزی در مورد فرزندان خود صحبت کنند.”

به عنوان مثال، به جای گفتن، “برای شما واقعا مهم است که چگونه شنا را یاد بگیرید زیرا اگر غرق شوید برای من بسیار ناگوار خواهد بود!” ممکن است سعی کنید فقط بگویید: “برای شما بسیار مهم است که شنا کردن را یاد بگیرید.”

۸. اجازه دهید فرزندانتان اشتباه کنند

“شکست پایان زندگی نیست. لیون می‌گوید: «این همان نقطه ای است که وقتی می‌بینید چه کاری باید انجام دهید، به آن می‌رسید. اجازه دادن به بچه ها برای والدین سخت و دردناک است. اما به بچه‌ها کمک می‌کند یاد بگیرند که چگونه لغزش‌ها را برطرف کنند و دفعه بعد تصمیمات آگاهانه بگیرند.

به گفته لیون، اگر کودکی تکلیفی داشته باشد، والدین مضطرب یا بیش از حد نگران حفاظت از بچه، معمولاً می خواهند مطمئن شوند که کارهایی که باید انجام شوند کامل است، حتی اگر فرزندشان در وهله اول علاقه ای به انجام آن نداشته باشد. اما در دراز مدت مفید است که به فرزندان خود اجازه دهید عواقب اعمال خود را ببینند.

به عنوان مثالی دیگر، لیون گفت که اگر فرزند شما نمی خواهد به تمرین فوتبال برود، ممکن است به او اجازه دهید در خانه بماند. اگر بازی بعدی روی نیمکت بنشینند، ممکن است تبعات سنگین تصمیم خود را ببینید.

۹. به آنها کمک کنید تا احساسات خود را مدیریت کنند

هوش هیجانی (EQ) و خودتنظیمی کلید تاب آوری هستند.

لیون می گوید، می توانید به فرزندان خود بیاموزید که همه احساسات خوب هستند. اشکالی ندارد که از اینکه بازی را باخته اید یا شخص دیگری بستنی شما را تمام کرده است، عصبانی شوید. او گفت که مراقبان همچنین می توانند به کودکان بیاموزند که پس از احساس خوشحالی یا ناراحتی و هرگونه حالات دیگر خود، باید در مورد کارهای بعدی که انجام می دهند فکر کنند.

بچه‌ها خیلی سریع یاد می‌گیرند که چه احساسات قوی و قدرتمندی را در پی خواهند داشت. والدین نیز باید یاد بگیرند که چگونه احساسات را کنترل کنند.»

ممکن است به فرزندتان بگویید: «من درک می کنم که شما چنین احساسی دارید. من اگر جای تو بودم همین احساس را داشتم، اما حالا باید متوجه شوی که قدم بعدیِ مناسب چیست.»

او می‌گوید اگر فرزندتان عصبانی می‌شود، در مورد رفتار مناسب (و نامناسب) قاطع و مشخص باشید. ممکن است بگویید، “متاسفم که بستنی نمی گیرم، اما این نوع اظهارات غیرقابل قبول است.”

۱۰. سازگاری مُدل سازی

البته، بچه ها از مشاهده رفتار والدین خود نیز یاد می گیرند. لیون گفت سعی کنید آرام و با ثبات باشید. “شما نمی توانید به کودک خود بگویید که می خواهید احساسات خود را کنترل کند، در حالی که به خود شما تلنگر وارد شده است.”

“فرزندپروری نیاز به تمرین زیادی دارد و همه ما اشتباه می کنیم.” وقتی اشتباهی مرتکب می شوید، آن را بپذیرید. می توانید بگویید: “من واقعاً اشتباه کردم. متأسفم که بد برخورد کردم. بیایید در مورد روش دیگری برای مدیریت آن در آینده صحبت کنیم.

تاب‌آوری به کودکان کمک می‌کند تا از آزمون ها، موفقیت ها و مصیبت‌های اجتناب‌ناپذیرِ دوران کودکی و نوجوانی عبور کنند.

کودکان تاب‌آور همچنین به بزرگسالانی انعطاف‌پذیر تبدیل می‌شوند که می‌توانند در برابر استرس‌های اجتناب‌ناپذیرِ زندگی زنده بمانند و پیشرفت کنند.

۱۰ نکته برای تربیت کودکان انعطاف پذیر و تاب آور