تاب آوری زیست محیطی، توانایی یک اکوسیستم برای حفظ الگوهای طبیعی چرخه مواد مغذی و چرخه زیست‌توده در طبیعت پس از آسیب ناشی از یک اختلال اکولوژیکی می باشد.
درباره تاب آوری زیست محیطی چه می دانیم؟
تاب آوری زیست محیطی، توانایی یک اکوسیستم برای حفظ الگوهای طبیعی چرخه مواد مغذی و چرخه زیست‌توده در طبیعت پس از آسیب ناشی از یک اختلال اکولوژیکی می باشد.
تاب آوری اصطلاحی است که گاهی اوقات به جای استحکام، برای توصیف توانایی یک سیستم برای ادامه عملکرد در میان یک اختلال و بازیابی از یک اختلال استفاده می‌شود.
انعطاف‌پذیری یا استحکام سیستم‌های بوم‌شناختی از زمان چارلز داروین طبیعت‌شناس بریتانیایی، که در اثر مهم و تأثیرگذار خود در مورد منشأ گونه‌ها (۱۸۵۹)، وابستگی‌های متقابل بین گونه‌ها را به‌عنوان «بانک درهم‌تنیده» توصیف کرد، مفهوم مهمی در اکولوژی و تاریخ طبیعی بوده است.
از آن زمان، مفهوم تاب آوری زیست محیطی اهمیت ویژه ای در حوزه های حفاظت و مدیریت محیط زیست پیدا کرد. اهمیت آن برای رفاه انسان ها و جوامع بشری نیز شناخته شده است. به عنوان مثال: از دست دادن توانایی اکوسیستم برای بازیابی پس از یک اختلال – چه به دلیل رویدادهای طبیعی مانند طوفان ها یا فوران های آتشفشانی یا به دلیل تأثیرات انسانی مانند ماهیگیری های بیش از حد و آلودگی ها – نیازهای انسان (مانند غذا، آب شُرب و هوای پاک) را به خطر می اندازد.
با این حال، تاب آوری یا انعطاف پذیری همیشه یک ویژگی مثبت یک سیستم نیست. به عنوان مثال، یک اکوسیستم ممکن است در حالت نامطلوب قفل شود، همچون دریاچه های اوتروفیک، که در آن فراوانی بیش از حد مواد مغذی منجر به هیپوکسی (کاهش سطح اکسیژن) می شود، که می تواند منجر به نابودی گونه های مختلف ماهی های خوب و تکثیر آنها شود.
