در مسیر ایجاد تاب آوری

بیایید از ابتدا آغاز کنیم: تاب آوری

کاری از کارگروه آموزش در رسانه تاب آوری ایران

روابط نقشی حیاتی در ایجاد تاب آوری افراد دارند. ارتباطات از سنین پایین شروع می شوند، زمانی که ما به شدت تحت تأثیر سرپرستان و والدین خود هستیم. کودکان تاب آورتر به جای سبک‌های فرزندپروری مستبدانه یا منفعلانه، با سبک فرزندپروری مقتدرانه تربیت می‌شوند.

سبک فرزندپروریِ مقتدرانه ویژگی های دمای عاطفی بالا و محبت را نشان می دهد که ساختار و حمایت از کودک را نیز فراهم می کند. نظریه سبک های فرزندپروری بامریندز (۱۹۷۱، ۲۰۱۳) نشان می دهد که چرا فرزندپروری مقتدرانه رویکرد ایده آلی برای پرورش فردی کاملاً جامع، مستقل، متکی به خود و خودکنترل است.

روش تربیتی مخالف این شیوه، سبک فرزندپروری مستبدانه است که می‌تواند منجر به وجود آمدنِ کودکانی سرکش یا وابسته می شود که بی‌اعتمادی مکرر را تجربه می‌کنند و در نتیجه تمایل به کناره‌گیری از دیگران دارند.

لوپز و اسنایدر (۲۰۰۹) چندین عامل محافظ برای تاب آوری روانشناختی را توضیح می دهند و به این نتیجه رسیدند که سبک فرزندپروری، تنها یکی از بسیاری از عوامل مؤثر بر تاب آوری می باشد.

لوپز و سیندر همچنین سطح تحصیلات والدین، وضعیت اجتماعی- اقتصادی و محیط منزل (سازمان یافته در مقابل ناسازگار) را به عنوان عوامل اثرگذار بر رشد تاب آوری روانی کودک در نظر می گیرند.

بسیاری از محققان در مورد طبقه بندی سبک های فرزندپروری توسط بامریندز نتیجه گیری مشابهی دارند. نوع رابطه و همچنین جنسیت افراد در رابطه، نقش زیادی در توسعه تاب آوری دارد. هنگامی که روابط مثبت رخ می دهند، رفتارهایی که به خوبی تعدیل شده و تابع قوانین هستند ارزش گذاری می شوند. این تأثیرات قوی بر سطوح تاب آوری اثرگذار خواهند بود.

ویژگی های تاب آوری شامل مهارت های شناختی، تفاوت های شخصیتی، توانایی حل مسئله، خودتنظیمی و سازگاری با استرس است. در روابط اولیه و محیط های حمایتی، کودکان می توانند ابزارهایی را ایجاد کنند که به طور ناخودآگاه تاب آوری روانی و سایر مهارت های فوق الذکر را توسعه دهند.

لوپز و اسنایدر این عوامل کلیدی محافظ فردی را به شرح زیر ذکر می کنند:

• خودانگاره مثبت؛
• مهارت حل مسئله؛
• خود تنظیمی؛
• تطبیق پذیری؛
• ایمان / درک معنا و هدف.
• چشم انداز مثبت؛
• مهارت ها و استعدادهایی که برای خود و جامعه ارزش قائل هستند.
• پذیرش عمومی توسط دیگران

محیط هایی برای رشد

تاب‌آوری را در مدارس آموزش دهید، محیط اطراف ما شخصیت ما را شکل می‌دهد، بنابراین طراحی مکان‌ها و مؤسساتی (مانند مدارس) که رشد فردی و جمعی را ارتقاء می‌دهند بسیار مهم به نظر می‌رسد. از این گذشته، ساختار و ایمنی بر تاب آوری روانی تأثیر می گذارد.

عواملی مانند امنیت عمومی، در دسترس بودن مراقبت های بهداشتی، دسترسی به فضای سبز و غیره، همگی بر توسعه یک فرد و تاب آوری یک جامعه تأثیر می گذارند. هر چه مراقبت های اجتماعی و محیط های کل نگر بیشتر باشد، احتمال بیشتری وجود دارد که افراد در معرض ساختارهای حمایتی قرار بگیرند که این موضوع می تواند در زمانی که زندگی «سخت می شود» به آنها کمک کند.

آموزش یکی از عوامل مهمی است که باید در نظر گرفته شود. مدارس می توانند مرکز توسعه تاب آوری و همچنین فضاهای امن برای تمرین و توسعه این مهارت ها باشند. سازمان‌های اجتماعی مانند تیم‌های ورزشی یا باشگاه‌ها نیز می‌توانند کانون‌های آموزش تاب‌آوری باشند. این محیط‌ها افراد را قادر می‌سازد تا تصویر مثبتی از خود ایجاد کنند، به قدرت خود ایمان داشته باشند و هدف را در میان تغییر پیدا کنند.

بخش اصلی از تحرکات آموزش مثبت، ایجاد سازمان های اجتماعی و مدارسِ مؤثر است.

به عنوان یک مثال عالی از نحوه پیاده‌سازی تاب‌آوری در محیط خود، برنامه تاب‌آوری پن را بررسی کنید که رفاه و تاب‌آوری را با هم پیوند می‌دهد. پن، برنامه را متناسب با نیازها، اهداف و فرهنگ سازمان ها طراحی می کند.

محقق دکتر کارن ریویچ مجموعه ای از منابع را در این برنامه ارائه می دهد. اساساً هر برنامه، فضای کاری، مدرسه و غیره می توانند از ایجاد فرهنگ تاب آوری بهره مند شوند.

Let’s Start at the Beginning: Resilience

Relationships play a vital role in building the resilience of an individual. This starts at a young age when we are heavily influenced by our guardians and parents. More resilient children tend to be raised with an authoritative parenting style, rather than authoritarian or passive parenting styles

The authoritative parenting style displays the qualities of warmth and affection that also provide structure and support to the child. Baumrinds’ (۱۹۷۱, ۲۰۱۳) theory of parenting styles highlights why authoritative parenting is the ideal approach to raising a well rounded, independent, self-reliant, and self-controlled individual

Opposing this is the authoritarian parenting style, which can result in rebellious or dependent children who experience frequent distrust and thus, tend to be withdrawn from others

Lopez and Snyder (2009) explain several protective factors for psychological resilience, concluding that parenting style is just one of many factors affecting resilience

Lopez and Synder also consider parental educational level, socio-economic status and home environment (organized vs. disorganized) as strong influences in the development of a child’s psychological resilience

Many researchers similar conclusions about Baumrinds’ categorization of parenting styles. The type of relationship, as well as the type of person in the relationship, play big roles in the development of resilience. When positive relationships occur, well-adjusted and rule-abiding behaviors are valued; these influence strong positive effects on resilience levels

Characteristics of resilience include cognitive skills, personality differences, problem-solving ability, self-regulation, and adaptability to stress. In early relationships and supportive environments, children can develop tools that subconsciously develop their psychological resilience and these aforementioned skills

Lopez and Snyder mention these key protective individual factors as

• Positive self-image
• Problem-solving skills
• Self-regulation
• Adaptability
• Faith/understanding the meaning and one’s purpose
• Positive outlook
• Skills and talents that are valued by self and community
• General acceptance by others

Environments for GrowOur surroundings shape who we are, so it seems crucial to design places and institutions—like schools—that promote individual and communal growth. After all, structure and safety effect psychological resilience

Factors such as public safety, availability to health care, access to green space, etc., all impact the development of an individual and a community’s resilience. The greater the social care and holistic environments, the more likely people will be exposed to the support structures that can help them when life “gets hard”

Education is one major factor to consider. Schools could be epicentres of developing resilience, as well as safe spaces to practice and develop these skills. Prosocial organizations such as sports teams or clubs can also be hotspots of resilience-training. These environments enable individuals to develop a positive self-image, believe in their strength, and find the purpose amidst change

A core part of the positive education movement is creating prosocial organizations and effective schools

For a great example of how to implement resilience in your own environment, check out the Penn Resiliency Program that links wellbeing and resilience together. Penn designs the program to fit the individual needs, goals, and culture of organizations

Researcher Dr. Karen Reivich offers a pool of resources in this program. Essentially, every program, workspace, school, etc., can benefit from creating a culture of resilience