ایمان و تاب آوری

کاری از تیم تخصصی رسانه تاب آوری اجتماعی ایران

در سال ۲۰۱۴، جولی کی هرش، نویسنده Psychology Today Online سؤالی را در فیس بوک پست مطرح کرد و از خوانندگان خواست تا تاکتیک های خود را برای ایجاد تاب آوری به اشتراک بگذارند. پاسخ اصلی آنها “ایمان” بود.

پاسخ کاربران تعجب آور نبود. ایمان، موقعیت کنونیِ ما را به چشم انداز ما برای آینده پیوند می دهد. امید نیز مشابه است، اما مبارزات کنونی ما را در قالب تصویری از زمان های بهتر می پیچد. هم ایمان و هم امید عناصر حیاتی تاب آوری هستند، «فرایند سازگاری مثبت در مواجهه با ناملایمات مهم».

افراد تاب آور این توانایی را دارند که در مواجهه با شرایط سخت پیشروی کنند.

در وبلاگی با عنوان «تاب آوری ایمان»، نویسنده جنی وایت، می‌گوید: «ایمان را به بهترین نحو می‌توان به‌عنوان راهی که یک فرد از طریق زندگی با خدا آشنا می شود و به آن وادی وارد می‌شود، درک کرد.»

ایمان مستلزم نظم و انضباط عواطف و ذهن است. افرادی که به خدای ابدی، دوست داشتنی، عادل، دانای مطلق و قادر مطلق کتاب مقدس اعتماد می کنند، به کسی ایمان دارند که عمیق ترین غم و اندوه شان را می فهمد و می داند، که قادر مطلق است و برای اوست، این ایمان به ما امید به آینده ای خوب را نوید می دهد و قدرت می دهد تا علی رغم شرایطی که داریم به جلو برویم.

چگونه ایمان تاب آوری را ایجاد می کند؟

ایمان به ما این دید را می دهد که فراتر از قربانی شدن را ببینیم. ایمان به ما قلب می دهد تا در آشفتگی های زندگی به دنبال معنا باشیم.
ایمان نظم و انضباط را ایجاد می کند، زیرا ما فراتر از آنچه هست، به آنچه خواهد بود نگاه می کنیم.
ایمان ابزاری در برابر نشخوار فکری است.
ایمان نقطه شروع رابطه ما با خداست، منبع ایمان ماست.
قدرت ایمان در خود ایمان نیست، بلکه در هدف ایمان است. افراد مذهبی به خدای قادر مطلق ایمان دارند. ما به توانایی و قدرت او اعتماد داریم تا ما را به فراتر از شرایط غیرممکن هدایت کند.

منبع ایمان ما

اگر ما آن ایمان را در یک هدف محدود، فاقد محبت، غیر منطقی یا ناسازگار قرار دهیم، خود ایمان بی هدف می شود. منبع ایمان ما باید در عقلی بزرگتر از عقل ما باشد که به رفاه ما علاقه مند است و هر شرایطی را کنترل می کند. این نقش ایمان برای افراد مذهنبی معتقد به کتاب مقدس است. آنها شجاعانه به جلو حرکت می کنند زیرا به خدای شخصی که آنها را دوست دارد اعتماد دارند.

ایجاد تاب آوری سازمانی

سلامت روانی سازمان‌ها، درست مانند افراد، به ظرفیت بازگشت یا عبور موفقیت آمیز از شکست‌های مهم بستگی دارد. مدیران باید به کارکنان خود کمک کنند تا از اخراج، بازسازی ساختار، کاهش بودجه، تغییرات نهادی، رکود اقتصادی و چالش های بین فردی نهراسند و نسبت به این موقعیت ها با تأمیل بیشتری بنگرند و به فکر روزنه های برطرف نمودن موانع باشند.

بنابراین چگونه مؤسسات مبتنی بر ایمان و غیر ایمان می توانند به ایجاد تاب آوری در کارکنان خود و ایجاد فرهنگ تاب آوری در مؤسسات خود کمک کنند؟

اول، پیش بینی و تصدیق واقعیت ناملایمات. همه سازمان ها چالش ها و تغییر را تجربه می کنند. پیش بینی و آماده شدن برای موقعیت های چالش برانگیز، استرس را کاهش می دهد و احساس آمادگی و اعتماد به نفس را ایجاد می کند. استرس و اضطراب پاسخ های مورد انتظار هستند. استراتژی های واقع بینانه برای پرداختن به آن عوامل ایجاد کنید.

شخصاً درگیر باشید. کارکنان نیاز به پاسخ های شخصی به شرایط استرس زا دارند. خود را در مورد اثرات استرس زای تصمیمات، سیاست ها، اقتصاد، تغییرات اداری و سایر عناصر آموزش دهید. چه کسی آسیب پذیرتر است؟ آنها از چه می ترسند؟ چگونه می توانید پشتیبانی لازم را ارائه دهید؟ ارتباطات و پشتیبانیِ شخصی باعث ایجاد تاب آوری می شود.

تجربیات شخصی دلگرم کننده را به اشتراک بگذارید. از تجربیات شخصی خود استفاده کنید و داستان های مثبت را به اشتراک بگذارید. از دیگران در سازمان خود نیز بخواهید تجربیات خود را به اشتراک بگذارند. با ارزیابیِ عواملی که در موفقیت گذشته نقش داشته اند، فرهنگ مثبت اندیشی را ایجاد کنید. فرهنگ قدردانی ایجاد کنید و موفقیت های کارکنان را جشن بگیرید.

ارتباط مثبت برقرار کنید، کارمندان و کارکنان وقتی احساس می کنند که در حلقه ارتباطی حفظ شده اند، مطمئن می شوند. لحن و دیدگاه تان را واقع بینانه و در عین حال مثبت نگه دارید. نگرش کارمندان را زیر نظر بگیرید و مکرر تشویق کنید. فرهنگ ارتباطی ایجاد کنید که در آن همه احساس ارزشمندی و مشارکت داشته باشند.

به حل مشکلات مثبت و ارائه خدمات پاداش دهید و تشویق کنید. کارمندان خود را تشویق کنید که خارج از چارچوب های موجود فکر کنند. فرصت هایی برای حل خلاقانه مسائل و خدمات سازمانی و اجتماعی فراهم کنید. نظرات و دیدگاه های مختلف را تشویق کنید. برنامه های مربیگری را توسعه دهید.

به طور منظم سلامت سازمانی را ارزیابی کنید. مدیران خوب تشخیص می دهند که چه عواملی را می توان و چه عواملی را نمی توان کنترل کرد. آنها بر عواملی در حوزه کنترل خود تمرکز می کنند. مدیران خوب درخواست کمک می‌کنند و استانداردهای بالایی را برای عملکرد مطلوب، مسئولیت‌پذیری و تعهد کارکنان مطرح می کنند. مدیران خوب کارمندان خود را به چالش می‌کشند و درک می‌کنند که رشد و انعطاف‌پذیری سازمانی تنها در صورتی رخ می‌دهد که افراد در هنگام مواجهه با چالش‌ها احساس حمایت کنند.

شما چطور؟ ما دوست داریم از شما بشنویم!

چه مکانیسم هایی در سازمان شما وجود دارد که به ترویج فرهنگ تاب آوری و رفاه کارکنان کمک می کند؟

ایمان چگونه به شما در ایجاد تاب آوری کمک کرده است؟

در صورت تمایل نقطه نظرات خود را در این زمینه با ما به اشتراک بگذارید.