تاب آوری در کشورهای آسیای جنوب شرقی: آسیای جنوب شرقی راه هایی برای سازگاری با آب و هوا دارد، اما در کاهش آلایندگی های آب و هوا به شدت کوتاه می آید. این منطقه طی دهه گذشته سالانه حدود پنج درصد رشد اقتصادی داشته است، اما تقاضای برق شش درصد افزایش یافته است که بیشتر آن از طریق سوخت های فسیلی تأمین می شود.
تاب آوری در کشورهای آسیایی «قسمت اول»
تاب آوری در کشورهای آسیای جنوب شرقی چگونه است؟
کاری از کارگروه مترجمین رسانه تاب آوری اجتماعی ایران
کشورهای آسیای جنوب شرقی راه هایی برای سازگاری با آب و هوا دارد، اما در خصوص کاهش آلایندگی های آب و هوا به شدت کوتاه می آیند.
مدیریت استراتژیک امنیت آب و غذا باید بالاترین اولویت را داشته باشد، با توجه به اینکه این مبحث (که از ضروری ترین نیازها می باشد) با گرمایش جهانی بی ثبات می شوند.
در توضیح بیشتر: آب باید جمع‌آوری، ذخیره و توزیع شود و در زمان‌های کم مصرف حفظ گردد. کشورها ممکن است نیاز به استفاده از ابزارهای جدیدتر و مبتکرانه تر مانند برداشت آب باران، تصفیه آب مصرف شده و نمک زدایی آب دریا داشته باشند که در سنگاپور انجام شده است.
سنگاپور یک نمونه قوی در سراسر جهان برای تلاش های سازگاری است.
طرح سبز ۲۰۳۰ آن یک رویکرد کل نگر دولتی را برای مدیریت منابع اتخاذ می کند و به دنبال گسترش فضاهای سبز، کاهش هدر رفت مواد جامد و آب، گسترش حمل و نقل عمومی و تغییر از حوزه سوخت های آلاینده به سمت جایگزین های پاک تر است. با این حال، برای رسیدن به مقیاس مورد نیاز سرمایه‌گذاری‌های سبز، ابتکارات دولتی نیاز به خرید عمومی و مشارکت جامعه تجاری دارد.
ایجاد تاب آوری، اگرچه دلهره‌آور است، ولی می‌تواند از آزمایش‌های نوآورانه و بهترین شیوه‌های جدید استفاده کند.
“شهرهای اسفنجی” چین نشان دهنده یک مُدل شهری برای مدیریت سیل است که به مشکلات زهکشی ناشی از سطوح پوششی بتنی و آسفالتی رسیدگی می کند.
سنگاپور برخی از این عناصر را در خود جای داده است. با این حال، طرح‌های مدیریت آب چین بر اساس الگوهای بارندگی سه دهه قبل از سال ۲۰۱۴ بود، که تأثیرات آب و هوایی امروز را دست کم گرفته بود.
ناکافی بودنِ چارچوب های فعلی برای تغییرات آب و هوایی شدید، بر ارزشِ سیستم‌های شهریِ ارزیابیِ استرس در برابر خطرات فزاینده (بر اساس داده‌های بهتر و مدیریت بلایای طبیعی) تأکید می‌کند.
شیوه‌های کشاورزی جدیدتر و کم‌مصرف‌تر، مانند آبیاری قطره‌ای، باید همراه با حمایت از کشاورزان برای روی آوردن به انواع محصولات مقاوم تر در برابر آب و هوا ترویج شوند.
کاهش ضایعات در طول زنجیره تأمین نیز بسیار مهم است، به طوری که سالانه یک سوم مواد غذایی تولید شده در جهان ۰حدود ۱.۳ میلیارد تن) از بین می رود.
برخی از موارد فاسد شدنِ محصولات کشاورزی اجتناب ناپذیر است، اما در تایلند، حدود ۷۰ درصد از مبحث دست دادنِ محصول کاساوا در مراحل برداشت و پس از برداشت رخ می دهد، در حالی که در هند، تنها ۱۰ درصد از مواد غذایی فاسد شدنی دارای سردخانه های مخصوص می باشند لذا همین خلاء، موجب از دست رفتنِ ۳۰ درصد میوه ها و سبزیجات می شوند.
آسیای جنوب شرقی راه هایی برای سازگاری با آب و هوا دارد، اما در کاهش آلایندگی های آب و هوا به شدت کوتاه می آید.
این منطقه طی دهه گذشته سالانه حدود پنج درصد رشد اقتصادی داشته است، اما تقاضای برق شش درصد افزایش یافته است که بیشتر آن از طریق سوخت های فسیلی تأمین می شود.
از سوخت های دارای آلایندگی بالا برای تولید حدود ۷۵ درصد از برق آسیای جنوب شرقی استفاده می شود که زغال سنگ با حدود ۵۰ درصد بیشترین سهم را به خود اختصاص داده است.
سهم رو به رشد سریع منطقه در انتشار گازهای گلخانه ای و اعلام آمادگی این کشورها نسبت به کربن زدایی نیازمند سرمایه گذاری های بیشتری در حوزه تولید انرژی های بادی، خورشیدی و سایر منابع انرژیِ تجدیدپذیر وجود دارد.
مسیر آب و هواییِ وخیم و احتمالات خطرات بالای فاجعه زیست محیطی در کشورهای آسیای جنوب شرقی، زنگ خطر جدی که تاب آوری آب و هوا را از طریق سازگاری و کاهش آن در اولویت قرار دهد، به صدا درآورد.
بودجه های ملی همچنین نیاز به افزایش تخصیص اعتبارات برای این اهداف دارند، در حالی که همواره از کشورهای توسعه یافته می خواهند که در تأمین منابع مالی آب و هوا کمک کنند.
از مبالغ وعده داده شده به کشورهای در حال توسعه، تنها مبلغ ناچیزی پرداخت شده است. علاوه بر این، کشورهای فقیرتر باید به نسبت بیشتری برای سازگاری با آب و هوا هزینه کنند.
داده های حاصل از یک برآورد، میانگین جهانی برای انطباق را ۰.۲۵ درصد تولید ناخالص داخلی در سال نشان می‌دهد که اکثر کشورهای فقیرتر نیاز به هزینه‌های بیش از یک درصد و تا ۲۰ درصد دارند. متأسفانه، هزینه های واقعی به طرز غم انگیزی کم می باشند.
